Бусел, бусел – даўганосы…

Буслы ляцяць да нас вясновым ранкам,

У тыя гнёзды, дзе калiсь жылi.

Мы бегалi за вёску сустракаць iх,

I вершык вось такi мы iм няслi.

Бусел, бусел даўганосы,

Прадаў боты, а сам босы.

Буслы на луг спускалiся з нябёсаў,

I важна крочылi па маладой траве,

Збiвалi бiсерам рассыпаныя росы,

Шукалi пачастунак для сябе.

Мы беглi за бусламi ў аддаленнi, 

Дзiвiлiся iх сцiплаю красой, 

Глядзелi, як блiшчыць на крыллях пер'е, 

I весела iм вершык пелi свой. 

Бусел, бусел даўганосы,

Прадаў боты, а сам босы.

Буслы на нас увагi не звярталi,

Па травах росных крочылi далей,

Як быццам, мы з маленства сябравалi,

А можа й так, буслы ж нясуць дзяцей.

Спускаюцца неспешна да канавы, 

Дзе жабы квакаюць i дзе расце аiр, 

Шукаюць для сябе яны тут страву, 

Для падтрымання страчаных iх сiл. 

Пад'еўшы, замахалi зноў крыламi, 

I паляцелi гнёзды абжываць, 

А мы па лузе беглi I спявалi, 

Як быццам, iх старалiся дагнаць.

Бусел, бусел даўганосы, 

Прадаў боты, а сам босы.